Praktijkverhaal: loes

“Zeik niet zo, het gaat vanzelf weer over”

Deze woorden ontving Loes op haar werk, als reactie op haar poging om te praten over wat ze ervoer. Ze heeft zich geminimaliseerd gevoeld op haar werk en dat heeft gevolgen gehad voor haar carrière.

Loes is nu 53 jaar, inclusief grijze haren, en heeft jarenlang met plezier als manager gewerkt bij een grote zorgorganisatie. De werkdruk en de voortdurende wisselingen in het werk waren er altijd, maar werden tijdens de overgang steeds lastiger te hanteren. De minimale verbinding en afwezige ondersteuning vanuit de organisatie hebben mede bijgedragen aan haar keuze om de zorg te verlaten. Inmiddels werkt ze als leidinggevende voor een kleinere welzijnsorganisatie waar ze minder druk ervaart en meer steun en verbinding voelt. Loes heeft inmiddels haar draai opnieuw gevonden en voelt zich weer van betekenis in haar werk en leidt met plezier haar team. Eind goed al goed. Maar dat was de afgelopen jaren wel anders.

Het is 2019 en Loes merkt dat ze minder goed slaapt, huilbuien heeft, prikkelbaarder is en last heeft van toenemende spanningsklachten. De ontspanningsoefeningen en de wandelingen die ze altijd trouw doet helpen niet meer tegen de klachten. Ze voelt dat de werkdruk en de voortdurende veranderingen een steeds grotere impact op haar hebben. Bij pogingen om haar gevoel op het werk te ventileren wordt niet goed gereageerd. Op een dag voert Loes een pittig verzuimgesprek met haar medewerker en na afloop van dat gesprek stort ze in. En dat is tevens het moment dat ze afscheid neemt van haar baan als leidinggevende in de zorg.

“Dat de overgang dit met een mens kan doen”

Loes komt terecht bij een vakkundige bedrijfsarts die oog heeft voor de overgang en ze wordt direct doorverwezen naar de gynaecoloog. Ze kan op dat moment alleen nog maar huilen en voelt zich helemaal leeg van binnen. Het gevoel van waardeloosheid overheerst. Ze vraagt zich sterk af of ze nog wel geschikt is voor haar baan, ze voelt zich dom en onzeker. “Hoe heb ik ooit mijn diploma gehaald?” Terwijl ze jarenlang goed heeft gefunctioneerd in haar job en niet twijfelde over haar kunnen. Haar verbazing over dat de overgang dit met een mens kan doen is duidelijk hoorbaar aan de telefoon.

En die verbazing over wat haar overkwam heeft geleid tot dit verhaal. Loes heeft een boodschap voor de wereld. Het was Loes die contact met mij zocht met het verzoek om haar verhaal op te schrijven en rond te delen, zodat iedereen ervan kan leren. Haar pleidooi luidt: “naast dat dit een heftige periode kan zijn, is het belangrijk dat vrouwen elkaar steunen en dat er meer begrip voor de overgang komt op de werkvloer. En vrouwen hoeven niet zo te lijden.”

“We laten dingen los en ontdekken nieuwe vaardigheden”

Loes is nu een aantal jaar verder en weer aan het werk. De voorgeschreven hormoonsuppletie helpt haar daarbij. Maar nog steeds kunnen de overgangssymptomen haar soms overvallen. De ochtenduren gaan prima, maar in de middag is het energieniveau lager en is het lastig om stukken tekst door te worstelen of iets anders te doen waarbij goede concentratie en scherpte vereist is. Dat is best lastig accepteren, erkent Loes. Ze heeft een fijn en jong team en ze merkt dat het begeleiden van deze medewerkers haar energie geeft. Ze kan van betekenis zijn met haar werk- en levenservaring en ze geeft toe dat ze zichzelf daarvoor wat vaker mag complimenteren. De overgang is een transformerende fase, we laten dingen los en ontdekken nieuwe vaardigheden. Het is belangrijk om dat te leren ontdekken en te waarderen.

“Ik had me beter willen voorbereiden op de overgang, dan had het mogelijk anders gelopen”

Tot slot vraag ik haar of het anders had gekund. Wat had ze nodig gehad om in de zorgsector, in haar oude omgeving, te kunnen blijven? Loes geeft aan dat, ondanks dat de zorg een pittige werkomgeving is, ze met betere begeleiding had kunnen blijven. Tijdelijk een wat rustigere plek waar ze niet steeds van A naar B moest hollen had een oplossing kunnen zijn. Maar ze heeft vooral de verbinding, ondersteuning en de gesprekken gemist. Gesprekken waarin aandacht was voor dat wat er speelt en de gevoelens die erbij horen, en of dat nu de overgang is of burn-out is van minder belang. Als laatste voegt Loes toe: “ik had me beter willen voorbereiden op de overgang, dan had het mogelijk anders gelopen”.